I ślubuję Ci… - Alicja Tusz ~ Książka przyjacielem

W dzisiejszych czasach zawieranie związków małżeńskich traci swoją ważność. Coraz częściej pary decydują się na życie na tak zwaną „kocią łapę”. Jeśli już kiedyś podejmują decyzję o małżeństwie, najczęściej jest to jedynie związek cywilny. Również znakomita większość par chcąca przyjąć ślub kościelny zapomina, że jest to sakrament, a nie scena, dzięki której można będzie założyć białą suknię, zwołać tłumy gości, po to, by później nareszcie rozpocząć alkoholową imprezę do białego rana. Zapominają, a być może wcale nie wiedzą, że ŚLUBUJĄ nie tylko przed sobą, ale także przed Bogiem. Dlaczego tak to podkreślam? Bowiem wiele osób decydujących się na sakrament w Boga nie wierzy, a do kościoła chodzi ewentualnie od święta czy z przyzwyczajenia. Chodzi jedynie o atmosferę, białą suknię i całą związaną z tym otoczkę. Po co więc wzywać obecność kogoś, kogo się nie uznaje? Gdzie jest sens? Ktoś powie, że skoro się nie wierzy, to jakie to ma właściwie znaczenie gdzie i jak wstąpią w związek małżeński. Czy nie jest jednak tak, że wiele osób nie chce mieć z Kościołem nic wspólnego, a mimo to decyduje się na tak poważny krok, bo np. rodzina naciska? Z czego wynika takie podejście do sprawy? Z nieuświadomienia czy premedytacji?

Nie chodzi jednak o spory.

Chodzi o uświadamianie osób chcących dowiedzieć się czegoś więcej na temat sensowności zawierania ślubów kościelnych oraz życia w związkach uświęconych przez Boga.

I taką próbę podejmuje autorka Alicja Tusz, oddając w ręce czytelnika książkę I ślubuję Ci…

Wielce wymowny tytuł nie pozwala mieć wątpliwości co do tego, o czym pozycja ta będzie traktowała. Jest ona jednak specyficzna. Nie jest to wykład na temat instytucji małżeństwa, lecz prosty w formie i przekazie dialog dwójki osób: cioci i zmagającego się z obawami młodego chłopaka chcącego wziąć ślub kościelny, jednak nie mającego z kim na ten ważny dla siebie temat porozmawiać. Ich wymiana poglądów [choć właściwie w większości jest to monolog Pani Alicji] sięga nie tylko tematyki samego ślubu, ale także Boga w życiu człowieka, wzajemnego szacunku, okazywania miłości. Rozwiewa wyobrażenia o małżeńskiej idylli trwającej non stop. Autorka dzieli się ze swoim krewnym doświadczeniem i zwraca jego uwagę na rzeczy bardzo często pomijane przez młode pary przed zawarciem związku małżeńskiego. Alicja Tusz porusza problematykę rozwodów, walki z pokusami, otwartości na potomstwo. Nie boi się także tematów trudnych i kontrowersyjnych jak inkwizycja [duża rozbieżność, prawda?].

Pomysł na książkę wydaje się być idealny – rozmowa osoby wątpiącej z doświadczoną kobietą, która ma za sobą lata małżeńskich przeżyć podkreśla jej autentyczność. Niestety, momentami dialogi były sztuczne. Bardziej przypominały właśnie wykład, a nie rozmowę dwójki bliskich sobie osób. Tematyka poważna, to i dialog przybrał odpowiedni ton, jednak bądźmy szczerzy – język mówiony różni się od pisanego i ta różnica jest dramatycznie widoczna w tej książce. Autorka chcąc zyskać na autentyczności, momentami całkowicie ją przekreśliła formułując zbyt wyszukane zdania, które nie miałyby racji bytu podczas naturalnie prowadzonej konwersacji.

Jest to jednak nieduża wada, gdyż odpowiedzi autorki były na tyle wyczerpujące i rozwiewające wszelkie wątpliwości, że forma przestała mieć znaczenie.

Ksiązka posiada imprimatur, możemy więc sięgać po nią bez obaw, że zawiera treści sprzeczne z nauką Kościoła.

Polecam ją osobą poważnie myślącym o zawarciu związku małżeńskiego, a także tym mającym jeszcze wątpliwości. Sprawdzi się jednak także dla ludzi trwających już w długoletnich związkach lub szukających odpowiedzi na niektóre nurtujące ich pytania.

Nie jest to publikacja obszerna, na pewno nie wyczerpuje tematu. Jest jednak ważnym drogowskazem i szybką „ściągą” dla osób z wątpliwościami.