Zatoka o północy - Diane Chamberlain

Diane Chamberlain po raz kolejny udowodniła, że powieści obyczajowe mają się dobrze i niczego im nie brakuje. Ba! Wciąż potrafią wzruszać i podejmować tematykę trudną.

Śmierć bliskiej osoby jest traumą, którą ciężko przepracować i która wyrywa trwały ślad w psychice człowieka. Bez względu na późniejsze terapie – naznacza nas do końca życia. Niektórym udaje się z nią uporać, inni jedynie odsuwają myślenie o swojej utracie do podświadomości. Jedno jest niezmienne: szok, gdy dowiadujemy się o ostatecznym, tym większy, gdy śmierć następuje nagle i jest wynikiem morderstwa.

Isabel jest buntowniczą siedemnastolatką, spędzającą wakacje z rodziną w Bay Head Shores. Jej życie zdominowało uczucie do Neda, z którym co noc potajemnie się wymyka. O jej tajemnicy wie Julie, młodsza siostra, równie niepokorna, ale potrafiąca zachować sekret.  Okazuje się to prawdziwym przekleństwem, gdy podczas jednej z nocnych wypraw Julia zostaje zamordowana, na zawsze zmieniając losy kilku rodzin. O czyn oskarżony został niewinny człowiek, o czym bohaterowie dowiadują się czterdzieści jeden lat po tragicznym wydarzeniu, za sprawą listu Neda. Wypłynięcie takiej informacji powoduje wznowienie śledztwa i ponowne przeżywanie przez wszystkich niepomiernie bolesnych chwil.

Chamberlain postawiła na prowadzenie narracji kilkutorowo, wiodąc nas to przez wydarzenia współczesne, to przez dni pamiętnego lata 1962. Sytuację w jakiej znaleźli się bohaterowie poznajemy od środka, śledząc relacje Julii, Lucy, Marii – kreślących historie dwu rodzin, których losy ponownie splatają się po latach, by na zawsze odmienić bieg ich życia.
Autorka perfekcyjnie poprowadziła opowieść, ukazując jak śmierć Isabel wpłynęła na kolejne osoby i jak niewyobrażalnym piętnem jest odejście tak młodego członka rodziny, trzeba dodać –ukochanego. Losy bohaterek odkrywamy po latach, by dowiedzieć się, że temat morderstwa dziewczyny wciąż jest tematem zamrożonym, tematem okrywanym zasłoną milczenia, tabuizowanym i niechcianym. Mimo upływu ponad czterdziestu lat, wciąż budzi lęk, pustkę, żal i ogromną tęsknotę.

Gdy poznajemy narratorki, są one już dojrzałe. Julie jest mamą siedemnastolatki, która za wszelką cenę stara się wyrwać z nadopiekuńczych ramion, a której ta przez wzgląd na wspomnienia o siostrze zmarłej dokładnie  w tym wieku, coraz bardziej kurczowo zaciska pęta ograniczeń i zakazów. Boi się o nią i za wszelką cenę stara się ją chronić, czego Shannon nie rozumie. Julie mimo upływu wielu lat, wciąż obwinia się o śmierć siostry, przez co ciągle jest zagubiona, niepewna i ogarnięta przemożnym strachem o najbliższych.

Lucy, jej młodsza siostra, ma znacznie lepsze relacje z Shannon. Jako ciocia budzi jej ogromne zaufanie, dzięki czemu w cieniu może pomagać Julie. W obu kobietach widać ogromne zmiany. Jako dziewczynka Lucy była bardzo bojaźliwa, przestrach budziło w niej niemalże wszystko, podczas gdy Julie potrafiła w środku nocy sama wypuścić się łódką na jezioro, nie mając w swoim słowniku słowa „strach”. Po upływie wielu lat, a  nade wszystko po wydarzeniach 1962 roku, w dziewczynach zaszły ogromne zmiany. Dziś to Julie jest ta, która wszystkiego się boi, a Lucy zmieniła się w przebojową, pewną siebie kobietę.

Trzecią narratorką jest Maria, mama Lucy, Julie i Isabel. W chwili snucia opowieści ma już osiemdziesiąt lat, a mimo to wciąż tryska energią, jakiej brakuje wielu młodym. Pracuje w McDonaldzie, co sprawia jej ogromną frajdę.  Jedyną rzeczą, która kompletnie ją paraliżuje, jest wspomnienie Isabel, o której nie rozmawia od czasu wypadku. Na nieszczęście, Shannon – córka Julie – bardzo przypomina Isabel, sprawiając, że nigdy tak naprawdę  nie udało im się przestać myśleć o wydarzeniach minionych. Jednak dopiero ujawniony list sprawi, że wszystkie rany zostaną rozgrzebane na nowo, tym razem po to, by ostatecznie wskazać winnego i oczyścić imię oskarżonego i zmarłego już George’a.

Podejmowanie tematu utraty w literaturze jest coraz popularniejsze. Niestety, także i w życiu zwiększa się ilość zgonów ludzi młodych, z czym ich rodzice nie potrafią się uporać. Chamberlain pisząc tę książkę, wyszła naprzeciw cierpieniom milionów ludzi, których istnienie naznaczone jest tą ropiejąca raną, niepozwalającą im oswoić się z nieobecnością kogoś ukochanego, utraconego w wyniku morderstwa. Bohaterowie snują swoje opowieści w tak kipiący od emocji sposób, że nie sposób oprzeć się wrażeniu, jakoby opisywane wydarzenia miały miejsce naprawdę. Podczas lektury ściska się gardło, a świadomość bólu trawiącego rodziny Neda i Isabel, jedynie potęguje emocje.  Z postaciami stworzony przez Chamberlain bardzo łatwo się zidentyfikować, niebywale prosto stworzyć syntonię.

Bardzo, bardzo dobra powieść obyczajowa, gwarantująca morze przeżywanych emocji, bogata w czarujące detale i mnogość wzruszeń. Dzięki oddaniu narracji we władze retrospektywne,   zagłębiamy się do wnętrza sytuacji, których wolimy nie oglądać i nie rozpamiętywać, a które przynoszą upragnione katharsis.
Polecam gorąco!

morderstwo, przebaczenie, przeszłość, relacje, rodzina, Wydawnictwo Prószyńki i S-ka