Tytuł: Szczęście w twoich oczach
Autor: Caroline Leavitt
Wydawnictwo: Świat Książki
ISBN: 9788379432349
Ilość stron: 368
Caroline Leavitt bohaterami swojej książki uczyniła Isabelle
i Charliego oraz jego syna Sama.
Ich losy splecione zostały w dniu wielkiej tragedii: gdy
zdruzgotana kobieta w bardzo zamglony dzień jechała przed siebie z nadzieją na
rozpoczęcie nowego życia, przed maską jej samochodu nagle pojawiła się inna
osoba – stojąca pod prąd na środku drogi. Isabelle nie zdążyła wyhamować, na
skutek czego potrąciła April. Kobieta zginęła na miejscu. Świadkiem całego
wydarzenia był jej chory synek Sam. Gdy Isabelle podbiegła do jego matki,
wydawało mu się, że ujrzał anioła.
Od tamtej pory mimo zakazom ojca, chłopiec wielokrotnie prowokował spotkania z bohaterką, mając nadzieję, że umożliwi mu ona kontakt z mamą.
Od tamtej pory mimo zakazom ojca, chłopiec wielokrotnie prowokował spotkania z bohaterką, mając nadzieję, że umożliwi mu ona kontakt z mamą.
Jego relacja z Isabelle staje się także początkiem uczucia
rodzącego się między nią a jego ojcem. Oboje poranienie i cierpiący, boją się
otworzyć serca na nowe uczucia, mając w pamięci wydarzenie, które splotło ich
losy.
Autorka skupia się na konstruowaniu postaci silnie
doświadczonych przez los, toteż nie uniknęła budowania ich portretów
psychologicznych. Najciekawszą i, co oczywiste, najbardziej podatną na
wszystkie wydarzenia osobą jest Sam. Jego dziecięca psychika nie jest jeszcze w
pełni ukształtowana, a pamięć o wypadku, śmierci mamy i nowej relacji jego taty
powoduje, że bohater jest bardzo rozchwiany emocjonalnie. Choroba wcale nie ułatwia
mu radzenia sobie z problemami. Wciąż miałam jednak wrażenie, że chłopiec jest
o wiele bardziej dojrzały niż jego zalękniony tata, który choć kierował się
jego dobrem i bardzo się o niego troszczył, zapomniał w tym wszystkim o sobie i
o innych. Chcąc chronić własne dziecko, ranił innych i rezygnował ze szczęścia.
Tragedia jakiej doświadczył tak silnie nim wstrząsnęła, że nie potrafił zamknąć
pewnych etapów swojego życia.
Najsilniejszą postacią okazała się Isabelle, która choć równie silnie poturbowana przez los, potrafiła zmierzyć się z teraźniejszością. To kobieta staje się tu bohaterką potrafiącą wziąć odpowiedzialność za swój los w swoje ręce. Jedynie ona próbowała walczyć o szczęście i przyszłość, a nie jedynie tkwić w martwym punkcie przeszłości. Autorce udało się skonstruować bohaterkę o bardzo silnej osobowości, która jednak nie zdołała podźwignąć ciężaru odpowiedzialności za wszystkich.
Najsilniejszą postacią okazała się Isabelle, która choć równie silnie poturbowana przez los, potrafiła zmierzyć się z teraźniejszością. To kobieta staje się tu bohaterką potrafiącą wziąć odpowiedzialność za swój los w swoje ręce. Jedynie ona próbowała walczyć o szczęście i przyszłość, a nie jedynie tkwić w martwym punkcie przeszłości. Autorce udało się skonstruować bohaterkę o bardzo silnej osobowości, która jednak nie zdołała podźwignąć ciężaru odpowiedzialności za wszystkich.
Historia spisana przez Leavitt buzuje od emocji. Rozgoryczenie
i frustracja mieszają się w niej z dojmującym smutkiem, ale też euforyczną radością.
Bohaterowie stają przed trudnymi wyborami, które nie zawszę będą w stanie
podjąć odpowiedzialnie. Ich życie zdaje się niekończącym pasmem wydarzeń
wynikających z nieodpowiednio dobranych słów i niedogadania, a kolejne dylematy
jedynie utwierdzają ich w przekonaniu, że postępują źle.
Między dwójką dorosłych tłoczy się mały chłopiec, który nie do końca rozumie co się dzieje, ale znacząco odbiera panujące między dwójką dorosłych relacje. Mają one widoczny wpływ na jego samopoczucie i zdrowie.
Gdy wydaje się, że wszystko w ich życiu zacznie się układać, padają kolejne słowa, które nie musiały paść…
Między dwójką dorosłych tłoczy się mały chłopiec, który nie do końca rozumie co się dzieje, ale znacząco odbiera panujące między dwójką dorosłych relacje. Mają one widoczny wpływ na jego samopoczucie i zdrowie.
Gdy wydaje się, że wszystko w ich życiu zacznie się układać, padają kolejne słowa, które nie musiały paść…
Od pewnego czasu nie lubię takich zakończeń. Problem nie
tkwi w tym, że potrafię zaakceptować jedynie pudrowe finały [wszak Zanim się pojawiłeś powaliło mnie na
kolana, pisałam też swego czasu o wyższości gorzkich zakończeń nad happy endami
i zdanie to podtrzymuję], lecz w tym, że nie zgadzam się na takie rozwiązanie
akcji w książkach, które aż się proszą o zamknięcie szczęśliwie i myślę, że na
nich zyskałyby o wiele więcej niż na dramatycznych niespełnieniach bohaterów.
Epilog wcale mnie zelektryzował, lecz mocno zasmucił. To
jakby policzek w twarz i powiedzenie, że o miłość i szczęście rzeczywiście nie
ma co walczyć, bo ta prawdziwa i tak zawsze pozostanie niespełniona, że ludziom
dane są tylko chwile radości, relacje na moment, nic na stałe. Mam wrażenie
jakby Leavitt za pośrednictwem swojej opowieści krzyczała: nie dajcie się
nabrać, nie warto się starać, miłość nie ma w naszym świecie szans, warto się
wiązać tylko z tym, z kim wam wygodnie i przytulnie, a nie z tym kogo darzycie
uczuciem! Nawet jeśli kogoś prawdziwie kochacie, to szyki popsują wam wasze
głupie decyzje i spóźnienie w podejmowaniu tych właściwych.
Finał jest tak smutny, tak pozbawiony jakiejkolwiek nadziei,
że z rozgoryczeniem odłożyłam tę książkę, mimo że podczas całej lektury
cieszyłam się doświadczeniami głównych bohaterów, kibicowałam im i byłam
głęboko przekonana, że im przeznaczone jest szczęśliwe zakończenie.
Czy polecam? Tak, bo mimo wszystko warto spojrzeć na życie
ludzi dotkniętych tak ogromnych cierpieniem, którzy na przekór niemu wcale się
nie poddali, lecz z optymizmem patrzyli w przyszłość. Warto badać ich zranienia,
brak odwagi, poczucie braku stabilności i pewności.
To ludzka historia, o przeżywanych każdego dnia dramatach,
które być może rozgrywają się także i na naszych oczach.
4, dziecko, Leniwa niedziela, miłość, przeszłość, szczęście, śmierć, Wydawnictwo Świat Książki, wypadek, związek, żałoba
