Zimowe panny – Christina Sanchez-Andrade

Zimowe panny to powieść mocno specyficzna, żyjąca własnym rytmem, niespiesznie toczącą się narracją i klimatem nieco magicznym.

Gdy do małej galisyjskiej wioski Tierra de Cha po latach wracają dwie siostry – Saladina i Dolores – mieszkańcy zaczynają czuć się niespokojnie. Ich pojawienie się wzbudza strach i niepewność u ludzi, którzy przed laty spisali z ich dziadkiem umowy, jakich teraz żałują. Nie, nie chodziło bynajmniej o pieniądze. Przed laty ich dziadek don Reinald, którego dom obecnie zamieszkują dorosłe już kobiety, ze wszystkimi mieszkańcami spisał nietypowe dokumenty – za opłatą zgodzili się oni wówczas oddać swoje mózgi do badań naukowych. Don Reinald zmarł, jednak umowy nadal były wiążące…

Mieszkańcy przerażeni podpisanymi umowami dopuścili się także czynu, na skutek którego małe wówczas dziewczynki zmuszone były do ucieczki. Nie dziwi więc, że ich pojawienie stanowiło dla sąsiadów nie lata kłopot czy raczej – niezręczność. Każdy chciał także odzyskać podpisane niegdyś dokumenty i zniszczyć je, by o całej sprawie nikt nigdy się nie dowiedział, a oni mogli spokojnie umrzeć, bez obaw, że ich najcenniejszy organ przekazany zostanie do badań.

Saladina i Dolores nie wiedzą jaki typ umów łączył od czasów wojny ich dziadka z mieszkańcami wioski, stąd ich ciągłe wizyty, przeszkadzające im w snuciu marzeń o karierze aktorskiej i wspaniałym życiu, były dla nich tym bardziej irytujące. Zwłaszcza, że dotąd kobiety wiodły raczej nudne, przeciętne życie, wolne od małomiasteczkowych tajemnic i dziwnych dokumentów, których te miały być nieświadomymi depozytariuszkami. Niepewność wzmaga się tym bardziej, że nikt nie wie, gdzie rzeczone umowy miałyby się znajdować. Ich odnalezienie staje się zatem w wiosce tematem numer 1.

Christina Sanchez-Andrade stworzyła powieść, której nie czyta się z wypiekami na twarzy, lecz przez którą przedziera się uważnie, by nie uronić sensów. Jest to literatura na tyle specyficzna, że nie znajdzie uznania u każdego – jednych może znudzić, innych irytować, jeszcze innym zdawać się pozbawioną sensu. Może także zachwycić, jeśli tylko uda wam się uchwycić specyficzny klimat i czytać między wierszami. Powieść sprawia wrażenie nierzeczywistej, onirycznej, jest zawieszona pomiędzy światami, momentami zakrawa wręcz o irracjonalność.

Ważnym elementem powieści są relacje: zarówno samych sióstr, jak i mieszkańców wioski. Ścisła wspólnota, tak specyficzna dla małych społeczności jest tutaj niezwykle uwypuklona. Każdy z bohaterów ma swoje dziwactwa, które podkreślone zostają przez serię przedziwnych wydarzeń, następujących po powrocie sióstr do Terra de Cha. Oczywiście to w ich powrocie upatruje się ich źródła, jednocześnie złorzecząc im i bojąc się ich. Same bohaterki wydają się nie z tej ziemi. Pojawiają się nie wiadomo skąd, rozmawiają nie wiadomo o czym, zachowują się dość specyficznie, co podkreślone zostaje przez surowość narracji.

Niebywale smaczna i piękna okładka przyciąga wzrok, jednak należy uważać, by nie objeść się figami widocznymi na tejże. W miejsce fig wstawcie sobie dowolne słowo, które przyjdzie wam do głowy po lekturze tego krótkiego omówienia. Wszak nadmiar wszystkiego szkodzi jednakowo. Bohaterowie tej powieści przekonali się o tym niejednokrotnie...

blog, blog książkowy, blog z recenzjami, Christina Sanchez-Andrade, co czytać, do przeczytania, egzemplarz recenzencki, literatura obyczajowa, opinia, recenzja, Wydawnictwo MUZA, Zimowe panny