Siedem minut po północy - Patrick Ness

Ta niepozornie wyglądająca książka kryje w sobie więcej treści, niż skłonni bylibyście przypuszczać.

Wybija siedem minut po północy. Powietrze staje się cięższe, a do uszu Conora dochodzą nawołujące go głosy. Oto nadchodzi potwór. Nie szalejący wiatr, nie skrzypiące drewno, nie trzaskające gałęzie. Potwór. Realny i niemożliwy jednocześnie. Nie chce on jednak krzywdy chłopca. Wręcz przeciwnie – przyszedł na jego wezwanie, przyszedł mu pomóc. Pomóc mu poradzić sobie z  tym, z czym trzynastolatek ma problem, a uwierzcie – problem ów daleki jest od błahostek dręczących dzieci w jego wieku. Pomoc jego nie jest jedna bezinteresowna – w zamian potwór żąda jednego. Prawdy.

Patrick Ness na kanwie pomysłu zmarłej przed jego realizacją Siobhan Dowd, stworzył książkę nietuzinkową – skondensowaną, poruszającą, odwołującą się do bogatej symboliki koszmarów nocnych, traum i skrywanych lęków. Jest to opowieść o tym, czego się boimy, o tym z  czym się zmagamy i o tym, z czym nie potrafimy sobie dać rady, wypierając to lub przenosząc głęboko do podświadomości – tam, gdzie rodzą się koszmary: te realne i te wyobrażone, karmiące się naszymi własnymi potworami. Mimo że książka podnosi tematykę trudną, autorowi udało się znaleźć złoty środek – cierpienie dziecka nie jest ani zinfantylizowane, ani przesadzone czy patetyczne.

Wyróżnikiem powieści jest to, że poruszany problem i sposób radzenia sobie z nim są uniwersalne – przeżywanie nie ma związku z wiekiem. Ból bowiem, poczucie straty, osamotnienia, sieroctwa – są ponadczasowe, niezmienne i stałe. Ness pisze o człowieku. I robi to ujmująco, bez pompatyczności czy sztuczności.

Tak naprawdę nie wiemy czy to, co dzieje się w pokoju chłopca każdej nocy to rzeczywistość, czy też jego sposób na radzenie sobie z trudnościami, polegający na uciekaniu w  wyobraźnię i unikaniu konfrontacji z trudną codziennością do czasu, aż sobie jej nie uporządkuje. Jakkolwiek jednak jest – nie ma to znaczenia. Liczy się przesłanie. A to jest uniwersalne. 

Polecam. 

blogspot, książka, opinia o książce, Papierowy Księżyc, Patrick Ness, recenzja książki, Siedem minut po północy, Siobhan Dowd